Tussen herinneringen, visies en innerlijk licht. In het menselijke zelf.

In jezelf kijken, ook al is het moeilijk, is een daad van kracht en vrijheid. 

Uit deze overtuiging komt een schilderpraktijk die de interioriteit verkent als een ruimte voor onderzoek, genezing en waarheid, waar individuele ervaringen en collectieve dynamieken met elkaar verweven zijn. De diagnose fibromyalgie markeert het keerpunt dat deze expressieve urgentie oproept. Diletta Lucrezi, ook bekend als Diluce, is een autodidactische kunstenaar.  Ze ontving haar eerste begeleiding van haar moeder, een voormalige studente van Giuseppe Capogrossi. 

Haar werk begint met stedelijke visies die zweven tussen droom en herinnering, en vertegenwoordigt een eerste vorm van introspectie, een poging om opnieuw contact te maken met het oudste deel van zichzelf, gevormd in de metropool. De evolutie naar een abstracte en materiële taal verdiept het contact met onzichtbare spanningen, innerlijke conflicten en emotionele lagen. 

Ze gebruikt voornamelijk acrylverf en textuurpasta's. 

Een tandarts, ze woont en werkt in Italië.

Ze exposeerde in 2024 in een groepstentoonstelling op Via Margutta, Rome.

Mijn artistiek onderzoek wordt gedreven door de verkenning van menselijke dynamiek, persoonlijk en collectief: observeren en begrijpen kan de ketens breken die ons van onszelf en anderen scheiden.

Mijn werk begint met herinneringen en visies uit de kindertijd in de metropool, evoluerend naar abstracte, materiële vormen.

Ik spreek tot degenen die durven naar binnen te kijken en vragen te stellen, en open ruimtes voor transformatie.

Ik geloof in de authenticiteit van delen als zowel een artistieke als menselijke daad: alleen door te delen realiseren we ons dat we deel uitmaken van een Geheel.

Laten we sociaal worden